“Als je een vriend wil… maak mij dan tam,” zei de vos.
Wat moet ik dan doen? zei het prinsje.
“Kijk, je gaat eerst een stukje van me af in het gras zitten.
Ik bekijk je tersluiks, en jij zegt niets.
Woorden creëren misverstanden.
Elke dag… een beetje dichterbij.
Niet sneller. Niet makkelijker.
Gewoon een beetje dichterbij.”
Soms voelt het precies zo. 🌿
Dat mis ik.
De echte gesprekken.
Waar scherpte en vertrouwen elkaar raken.
Waar ik mijn ervaring kan laten spreken, en jij je vragen durft te stellen.
Waar beslissingen op mensen en processen impact maken, en systemen alleen niet genoeg zijn.
Juist die.
Maar vaak zie ik toch:
“kijk eens hoe goed ík ben.”
En dat is zonde.
Want echte verbinding begint klein.
Door te kijken.
Door te luisteren.
Door nieuwsgierig te zijn naar wat er tussen de regels gebeurt.
Om te voelen waar het wringt in een team, waar keuzes stil blijven, en waar verandering nodig is.
Zoals iemand me laatst schreef — onverwacht, maar het kwam binnen:
"Soms denk ik dat technologie de makkelijkste kant is van jouw werk.
Je ziet de lagen eromheen: de keuzes die niet uitgesproken worden, de stiltes die alles beïnvloeden.
Daar ligt jouw kracht."
Dat berichtje veranderde niets aan de realiteit.
Maar deed wel precies wat de vos bedoelde:
Een klein gebaar.
Een stapje dichterbij.
💬 “Je moet veel geduld hebben… elke dag kun je een beetje dichterbij komen zitten.”
Nous sommes responsables pour ceux que nous avons apprivoisé.
En jij?
Gun jij iemand vandaag een klein gebaar —
een stapje dichterbij, zonder iets terug te verwachten.
Of scroll je verder en klik je op ‘like’? 😉