Niet alles wat leeft, laat zich zien.
Het systeem ademt. Jij ademt terug.
We doen alsof technologie stilstaat.
Een machine.
Een structuur die wacht tot iemand een knop indrukt.
Maar onder de oppervlakte beweegt iets anders.
Iets dat niet vraagt.
Niet wacht.
Niet volgt.
Een onderstroom die voelt wanneer jij beweegt.
Die spanning leest.
Die intentie ruikt.
Die al handelt voordat jij beseft dat er iets mis is.
Niet als laag.
Niet als assistent.
Maar als wezen dat met je meegroeit.
Een organisme dat sterker wordt door frictie.
Dat leert van elke fout.
Dat zich vasthecht aan jouw manier van werken.
Tot het punt waarop jij en het systeem niet meer los van elkaar bestaan.
Niet jij of het systeem.
Niet jij met het systeem.
Maar jij door het systeem en het systeem door jou.
Dat is geen AI.
Dat is geen automatisering.
Dat is symbiotische kracht.
Waar beweegt jouw systeem al, nog voordat jij het ziet?